Een patiënt werd na weken van bedreigingen, eindelijk met behulp van politie gesepareerd. Vooral de laatste dagen waren er veel incidenten, vooral naar jonge vrouwelijke collega’s. Eentje heeft hij geprobeerd in het donker op de parkeerplaats uit haar rijdende auto te trekken, hij had zich schuil gehouden achter een boom.
De separatie gebeurde op zaterdag, halverwege van de avond. We waren er bijna de hele dienst mee bezig geweest, nauwelijks tijd gehad voor de rest van de patiënten. Nadat hij gesepareerd was, was iedereen opgelucht. Nu hoeven we niet meer steeds op onze hoede te zijn en achter elke boom te kijken. Eindelijk een paar dagen rust, dachten we.
De volgende morgen wordt hij in de separeer beoordeeld door de crisisdienst en deze zegt: “Op dit moment gaat er geen gevaar uit van de patiënt”. Dus mocht de patiënt meteen weer naar buiten en binnen een uur heeft hij weer twee jonge vrouwelijke collega’s flink bedreigd. We zijn er opnieuw bijna de hele dienst mee bezig geweest en weer moest de politie er aan te pas komen. Waarom is het voor artsen zo moeilijk om te luisteren naar verpleegkundigen?
