Verpleegkundigen maken inschattingsfouten, kunnen een off-day hebben, zijn misschien cynisch geworden of raken soms zelfs in de tegenoverdracht. Dit reflecteert natuurlijk op de patiënten en het komt voor dat een patiënt zich terecht geprovoceerd of niet gerespecteerd voelt en boos wordt. Een welgemeend excuus van de betreffende verpleegkundige zou dan op zijn plaats zijn en de spanning uit de lucht kunnen halen. Helaas zijn niet alle verpleegkundigen daartoe in staat.
Wanneer alle verpleegkundigen de perfecte attitude zouden hebben en foutloos zouden werken dan houden we alleen de agressie over die vanuit de patiënten zelf komt. Patiënten hebben gezien hun gedepriveerde situatie reden genoeg om boos te zijn en de verpleegkundigen zijn vaak de eersten tegen wie dit geuit wordt, deels ook uit machteloosheid.
Denk aan de gedwongen opname, het ondergaan van dwang en drang, beperkende huisregels, niet mogen roken, drinken en gebruiken, medicijnen opgedrongen krijgen terwijl je vindt dat je niet ziek bent, bijwerkingen van medicijnen, zeer weinig geld te besteden hebben en vooral het gebrek aan toekomstperspectief. Daarbij komen nog de ziektegerelateerde bronnen van boosheid zoals achterdocht en gevoelde krenkingen vanuit een persoonlijkheidsstoornis.
Beide partijen, verpleegkundigen en patiënten, houden elkaar in een greep die een spiraal van agressie veroorzaakt: Verpleegkundigen die lange tijd veel beledigingen en agressie ondergaan hebben en zich onvoldoende gesteund en gehoord voelen vanuit het management, worden cynisch en verliezen geduld en respect t.a.v. patiënten die zich op hun beurt weer verzetten tegen de onheuse bejegening, waarmee de cirkel rond is.
Zie ook het bericht GGZ-verpleegkundigen redden het niet met goede bejegening.
